De verhalende kracht van sprookjes is iedereen welbekend. De spannende en magische verhalen worden van generatie op generatie en over landsgrenzen heen doorverteld. Ook Sneeuwwitje behoort tot ons collectieve geheugen, maar laat dat je er niet van weerhouden om het schitterend – en dat mag je letterlijk nemen gezien de glinsterende kaft – uitgegeven ‘Sneeuwwit’ voor te lezen. Je krijgt namelijk veel meer dan enkel de welgekende verhaallijn van een prinses die een giftige appel aangeboden krijgt van haar jaloerse stiefmoeder die koste wat het kost de mooiste van het land wil zijn. Daan Remmerts de Vries geeft het verhaal in de eerste plaats meer body door de klassieke personages meer persoonlijkheid te geven. Zo krijgen we een betere kijk op de gedachten en gevoelswereld van de koningin, de jager, de kok en natuurlijk ook die van Sneeuwwitje. Terwijl ze aanvankelijk een eerder naïef jong meisje is, ontpopt ze zich doorheen het verhaal tot een zelfstandige vrouw die stevig van zich weet af te bijten. Zonder dat het ooit langdradig wordt, krijgt de lezer ook een uitgebreidere beschrijving van de gebeurtenissen, wat bijvoorbeeld de warme band tussen de dwergen en Sneeuwwitje geloofwaardiger maakt. En toch is het uiteindelijk vooral de wervelende vertelstijl die van ‘Sneeuwwit’ een fantastisch voorleesboek maakt. Remmerts de Vries weet met sprankelende dialogen, een eigentijdse insteek en vooral veel humor de klassieke sprookjesstijl duidelijk te overtreffen.
Remmerts-De Vries, D. (2022). Sneeuwwit. Amsterdam: Volt.
Dit boek is een kunstwerk dat vertrekt van het sprookje van Hans Christian Andersen over een machtige Chinese keizer die eerst verleid wordt door het hemelse gezang van een kleine nachtegaal, hem daarna verbant om daarna door diezelfde vogel gered te worden. In dit prentenboek vormen woord en beeld een subliem duo en slaagt dat duo er in de sfeer van de Chinese tuin die het keizerlijk paleis omringt perfect op te roepen. Het kleurgebruik is erg verfijnd en speelt met contrasten. Hetzelfde geldt voor het mooie taalgebruik. De auteur tekent de Chinese keizer als een heerser op wiens grillen terstond moet worden ingegaan en van wie de onderdanen zo geïndoctrineerd zijn dat zij zich enkel gelukkig kunnen voelen wanneer hun keizer gelukkig is. Het verhaal vertelt ook dat de echte nachtegaal in zijn gouden kooi erg eenzaam is ondanks het feit dat hij een gouden evenbeeld heeft dat ook kan zingen. En dan is er nog de mooie karaktertekening van het bijzondere kleine meisje dat zich niet door de keizer laat commanderen en hem redt door samen met de nachtegaal haar eigen weg te gaan. Prachtig voorleesverhaal voor wie van sprookjes met veel diepere lagen houdt.
Verhelst, P. (2015). Het geheim van de keel van de nachtegaal. Wielsbeke: De Eenhoorn.
Een kleine muis verheugt zich op het Grote Kaasfeest maar wanneer ze daar aankomt blijkt er geen kruimeltje kaas meer over te zijn. De kleine muis is een dag te laat. Zo hard ze kan begint de muis na te denken over een manier om terug te keren in de tijd en zo belandt ze in het atelier van een klokkenmakermuis. Niks lukt tot ze van de klokkenmakermuis de tip krijgt eens naar het patentinstituut in Bern te gaan. Daar blijkt Einstein te werken en met behulp van zijn theorie slaagt ze erin een tijdmachine te maken. Jammer genoeg vergist de kleine muis zich een beetje en komt niet op het Grote Kaasfeest van een dag eerder terecht maar wel 80 jaar eerder, in 1905. Daar wordt ze opgejaagd door de kater Chronos die er werkelijk angstaanjagend en zeer levensecht uitziet – alsof hij zo de kamer in zou springen. Schitterende illustraties met veel perspectiefwissels begeleiden de niet zo eenvoudige tekst. Een keur aan details zorgt ervoor dat je bv. het atelier van de klokkenmakermuis op het moment dat de kleine muis er aan het werk is en hetzelfde atelier 80 jaar eerder kan bewonderen en kunt vergelijken. Het boek sluit af met informatie over Einstein.
Kuhlmann, T. (2020). Einstein. De fantastische reis van een muis door ruimte en tijd. Rijswijk: De Vier Windstreken.
De illustratie op de cover trekt meteen de aandacht en onderstreept de ondertitel: iedereen slaapt. Op de cover is een straatveger hangend aan zijn borstel in slaap gevallen. En met dergelijke slapende figuren zit het boek vol. Dat is meteen ook de lens waardoor Dautremer het hele verhaal opnieuw bekijkt: ingeslapen zijn. Ze doet dat samen met 2 witte figuurtjes die bladzijde na bladzijde opduiken. Wie die figuurtjes juist zijn is niet meteen duidelijk: een meester en zijn leerling?, een lakei en een prins, een oude en een jonge man?, … In elk geval is het vooral de ‘oudere man’ die voortdurend praat tegen zijn jongere compagnon. Die laatste zegt weinig terug en lijkt vooral belangstelling te hebben voor kleine elementen in de natuur rondom hem of slapende mensen zoals een fietsster, een vrouw met sprokkelhout, kinderen op een schommel, … De beide mannetjes steken in elk geval sterk af tegen de bruin- en roodachtige tinten van de rest van de illustraties die een 19de eeuwse wereld schijnen op te roepen. Van een boze fee of een spinnenwiel is hier geen sprake. Van een kus ook niet. Haast ongemerkt gebeurt het wakker worden door de gekleurde wereld en de ‘witte’ wereld van de figuurtjes met elkaar te vermengen; je ziet ‘de prins’ het bos ingaan en dan terugkeren met aan zijn hand Doornroosje te midden van een heleboel ontwaakte mensen. Dautremer bedankt in haar voorwoord de lezers om het boek te willen ‘doorbladeren’ (niet zozeer om te ‘lezen’) en dat is exact waartoe je door het boek zelf uitgenodigd wordt. Daarnaast nodigt ze de lezer ook uit de twee figuurtjes te volgen want zij zullen het over een verhaal hebben dat je ergens aan doet denken. Prachtig (prenten)boek dat ook kinderen die niet zo graag lezen zal bekoren omwille van de geringe hoeveelheid tekst en de prenten die een hele wereld tevoorschijn toveren.
Dautremer, R. (2017). Het bos slaapt: een bijzondere kijk op het verhaal van Doornroosje. Leuven: Davidsfonds-Infodok.
Liefde is het onderwerp van dit poëtische boek. Pinguïn komt met zijn bootje aangevaren van over zee om aan Beer te vertellen dat hij van hem houdt. Daarvoor is moed nodig want wie weet of ze na die bekentenis nog vrienden kunnen zijn. Beer moet lachen om die bekentenis want hij vindt hen beiden veel te verschillend. Dus volgt er een gesprek over wat liefde is, over hoe liefde voelt. Maar dat gesprek brengt Beer niet op andere gedachten. Toch brengen Pinguïn en Beer samen de zomer door aan de kust. Ze vermaken zich best en begrijpen elkaar steeds beter ook zonder woorden. Dat is duidelijk te zien op vier bladzijden zonder tekst maar met enkel illustraties. Op het einde van de zomer vertrekt Pinguïn omdat er in hun verhouding toch niks veranderd is. En dan groeit het besef bij Beer hoezeer hij Pinguïn mist…Een dik prentenboek met heel veel prenten subtiel ondersteund door de tekst. De prenten tonen duidelijk de emoties van Pinguïn en Beer. De tekst verklaart ze een tweede keer. Bv. waar Beer verdrietig, alleen in de slaapkamer, kijkt naar de schelp op het nachtkastje. Die schelp gaf Pinguïn hem bij het afscheid. Een mooi boek met een goed gekozen titel over de universele waarde die liefde heeft.
Gaudesaboos, P. (2021). Een zee van liefde. Tielt: Lannoo.
Een boek over de dood is noch voor volwassenen noch voor kinderen zo vanzelfsprekend. Toch durft Bette Westera – met behulp van illustratrice Sylvia Weve – die uitdaging aan. Ze toont de dood in al zijn facetten en vertaalt die facetten in mooie, grappige en ontroerende verzen. De dood van een poes, een hond, een klasgenootje, grootouders, de dood op zee, een ouder, een kind, … en zelfs zelfdoding, krijgen een plaats in de troostrijke gedichten. Het gedicht over zelfdoding zegt op een erg ingehouden manier waar het op staat:
Ze kon niet meer ontvangen
Wat wij haar wilden geven.
Ze trok haar stoute schoenen aan
En stapte uit het leven.
Het onwezenlijke gevoel dat je overvalt bij het afscheid van een dierbare terwijl de wereld zonder die persoon gewoon blijft doordraaien en het gemis enkel groter lijkt te maken, is het onderwerp van verschillende gedichten. Daarnaast is er aandacht voor de rituelen rond sterven en dood in verschillende culturen. Als laatste gedicht is gekozen voor een grafschrift dat emoties rond het sterven verteerbaar maakt:
(…) en denk wat ik al eerder dacht:
De dood is goed te doen.
Het boek eindigt met een informatief gedeelte waar ingegaan wordt op manieren van sterven waaronder euthanasie, op rouwen en hoe moeilijk dat is, op de vraag ‘is er leven na de dood?’, … En dan … nog even stilstaan bij de titel. ‘Doodgewoon’ als titel voor een boek over de dood. Logisch toch want dood gaan is even doodgewoon als geboren worden en beide zijn een vast onderdeel van het leven. Het boek is zeer verzorgd uitgegeven met linnen omslag en drie leeslinten.
Westera, B. (2015). Doodgewoon. Haarlem: Gottmer.
De rivier borduurt prachtige patronen en kronkelende motieven op het aardoppervlak. Hij rijgt verhalen aan elkaar en verbindt zo verschillende plaatsen, tijdstippen en mensen. Dit citaat toont meteen de krachtige poëtisch-filosofische inslag van dit (prenten)boek over rivieren, wat ze zijn en wat ze doen. Een oma en haar kleinkind zitten samen in een roeiboot op het water. Oma borduurt en in haar borduurwerk zijn allerlei dingen te zien. Haar kleinkind stelt de vraag: Wat is een rivier? De antwoorden die daarop volgen zijn prachtig en hebben het o.a. over de verbindende kracht van rivieren, over het leven onder het wateroppervlak, over pelgrims en veroveraars die de rivier voor hun eigen doelen gebruiken, over… op elke bladzijde worden in grijze tekst ook veel wetenswaardigheden over geografie, mythologie en geschiedenis samen gebracht. Koppel dit aan de persoonlijke observaties van oma en haar kleinkind en je hebt een schat aan informatie om over na te denken en op voort te borduren. De illustraties – de meeste paginagroot – zijn met kleurpotloden gemaakt waardoor hun natuurtinten perfect aansluiten bij de sfeer van het boek.
Vaicenaviclene, M. (2021). Wat is een rivier? Leuven: Davidsfonds-Infodok.
Milo woont in een dorp dat in de oorlog al zijn mannen is verloren en bedreigd wordt door een wolf. Daarom moet Milo – hij is nog een jongen – er met zijn boog op uit om de wolf te doden. Tijdens zijn zoektocht naar de wolf ontdekt Milo dat die lang niet zo angstaanjagend is als over hem verteld wordt. Meer nog de wolf is een wolvin die enkel haar welpen probeert te beschermen. Dus besluit Milo haar niet te doden. Maar dan wacht hem een nog moeilijkere opdracht: de dorpelingen ervan overtuigen dat ze in vrede met de wolvin kunnen samenleven. Dit winterverhaal is op een bijzondere manier geïllustreerd. De illustraties zijn bladvullend en ademen koude uit. Het zijn de kleuren wit, blauw en zilver die voor dat winterse gevoel zorgen. Langzaam maar zeker, wanneer Milo tot het besef komt dat de wolvin lang niet zo gevaarlijk is als de mensen denken, komen er ook rode tinten bij die zorgen voor wat warmte. Een erg actueel verhaal zowel wat de wolven als wat de oorlog betreft.
Perez, S. (2021). Milo en de laatste wolf. Eke: De Eenhoorn.
Deze klassieker (Antoine de Saint-Exupéry, 1943) werd opnieuw onder handen genomen en daarbij vallen vooral de sfeervolle illustraties op. De illustrator is ook bekend van het prentenboek ‘Het land van de grote woordfabriek’ waar vooral sepia de boventoon voerde. In ‘De Kleine prins’ worden de woorden als het ware in kleur omgezet en daardoor bezorgt Valeria Docampo het boek een belangrijke meerwaarde. Voor wie het verhaal niet zou kennen, een korte samenvatting: de auteur van het verhaal is piloot geworden. Op een dag moet hij met motorpech landen in de woestijn. En daar ontmoet hij een heel bijzonder jongetje, de kleine prins. Die vertelt de piloot hoe hij in de woestijn is terecht gekomen, dat hij van een bijzondere planeet komt waar een roos met twee doornen groeit en wie hij tijdens zijn reis ontmoet heeft. Dat zijn allemaal bijzondere personages zoals een koning zonder onderdanen, een ijdeltuit, een drinkebroer, een zakenman en een lantaarnman. De kleine prins vindt hen allemaal rare snuiters behalve de lantaarnman die is tenminste niet alleen met zichzelf bezig. Op aarde aangekomen ontdekt hij vele andere rozen zoals zijn roos, temt hij een wijze vos en sluit vriendschap met de piloot. Uiteindelijk keert de kleine prins terug naar zijn planeet om daar voor zijn roos te zorgen. En de piloot … draagt de kleine prins voor altijd mee in zijn hart.
De Lestrade, A. (2018). De Kleine Prins. Wielsbeke: De Eenhoorn.
De ondertitel van dit boek verwijst naar een Keniaans sprookje waarin een draak een meisje vetmest met de bedoeling haar samen met zijn vrienden op te eten. Het meisje wordt op het nippertje gered door een kraai in ruil voor een stukje kip. De draak zelf wordt door zijn vrienden opgegeten omdat ze menen dat hij hen bedrogen heeft. Naast dit verhaal over een draak zijn er nog 19 andere van over de hele wereld waarin draken en monsters een hoofdrol spelen. De draken zijn altijd wezens om bang voor te zijn behalve in de Chinese verhalen waar draken vaak geluksbrengers zijn. De in het Westen meest bekende verhalen zijn vermoedelijk het verhaal van ‘Joris en de draak’ en het verhaal van ‘Michaël’, afkomstig uit de Bijbel. Daarin neemt de aartsengel Michaël het op tegen Lucifer en zijn draak. De verhalen zijn zo verteld dat ze veel sprookjesachtige elementen bevatten en verteerbaar worden voor kinderen in de basisschoolleeftijd. Elk verhaal bevat ook pittige illustraties.
Dieltiens, K. (2021). Draken en monsters … Vandaag eet ik een meisje op. Wielsbeke: De Eenhoorn.
Voor vele kinderen is het zowat een raadsel waar ons eten vandaan komt. Uit de supermarkt natuurlijk! Maar waar was dat eten voor het verpakt en wel in de supermarkt terecht kwam? Op die vraag geeft dit boek een helder antwoord. Bovendien verbindt het onze voeding met het klimaat en zorgt zo voor bewustwording bij kinderen betreffende de voedselketen en de impact ervan. Dit is duidelijk een boek dat informatie verstrekt, je meeneemt naar het veld, de boerderij, de fabriek, de viskwekerij, de groentetuin, … Het boek bevat vele duidelijke tekeningen en tekst op maat van de doelgroep. Aan te raden voor de school- of klasbibliotheek.
Dürr, J. (2019). Waar komt ons eten vandaan? Wielsbeke: De Eenhoorn.
Met dit boek kun je spelenderwijs aan de slag met maten en gewichten, kun je zelf samen met je leerlingen gevoelensmeters ontwerpen en kunnen zij ontdekken dat gevoelens geen exacte wetenschap zijn. Marcel Gram (de naam alleen al) is ingenieur bij het bureau voor maten en gewichten en zorgt ervoor dat één gram altijd één gram is en twee plus twee altijd vier is. Op een dag komt zijn zoon van de school met gevoelens die niet onder één noemer te vatten zijn: teleurgesteld, boos, verdrietig, … Een dergelijke onnauwkeurigheid mag volgens zijn vader niet bestaan en dus begint hij gevoelensmeters te ontwerpen. Denk aan een joepiepasser, een hoerakompas, een xiejegraagmeter, een tranometer, khouvanuschaal, … Maar wat gebeurt er als je dergelijke meters en schalen op de wereld loslaat? Een heerlijk boek voor kinderen die houden van taal én wiskunde én wetenschap.
Balpe, A. (2019). Het bureau van maten en gewichten. Wielsbeke: De Eenhoorn.
“Telemark, Klaar? Af!” Telemark de duif schiet eerst de hoogte in en laat zich dan gewoon naar beneden vallen in de hoop naast de tafel van de etende mensen neer te komen, een kruimel te pikken en dan weer op te stijgen. Dat is de proef die elke jonge duif moet afleggen om ‘doffer’ genoemd te kunnen worden: de afduikproef. Supermoeilijk voor Telemark; elke keer als hij het probeerde ging het mis, hoe hij ook zijn best deed. Dus werd Telemark elke keer banger en verwarder. Ook vandaag! En het gaat ook mis. Telemark landt niet naast de tafel maar midden in de kom sla die op de tafel staat. Alle mensen rond de tafel vluchten weg. En dat betekent … een waar festijn voor Telemark en zijn duivenvrienden én met glans geslaagd voor de afduikproef. Nu durft hij wel aan Doefje, de meisjesduif zeggen hoe mooi hij haar veren vindt. Poëtisch en origineel taalgebruik in een verhaal over bang zijn en wat dergelijke angst mentaal teweegbrengt. Prachtig en overvloedig geïllustreerd in sepiatinten.
Van de Vendel, E. (2011). De duif die niet kon duiken. Wielsbeke: De Eenhoorn.
Rombout en Enno zijn hele goede vrienden. Rombout droomt ervan in de vakantie op reis te vertrekken maar voor Enno hoeft dat eigenlijk niet zo. Toch besluit hij zijn vriend te vertrouwen en hem te vergezellen bij het kamperen. Vreemd genoeg verandert alles zodra ze vertrokken zijn. Rombout blijkt niet de grote avonturier te zijn die hij zelf meent te zijn en Enno geniet met volle teugen van het kamperen, het kokkerellen op het campingvuurtje, de tent, … Rombout wil op de eerste avond het liefst van alles zo snel mogelijk naar huis. Maar de vrienden wilden toch de zee zien! Hoe moet dat dan?! Door te gaan samen werken. Een prettig opgebouwd verhaal rond dromen, fantaseren, vriendschap en nog veel meer. Mooi geïllustreerd.
Renon, D. & Hottois, K. (2022). De grote reis. Amsterdam: Boycott Books.
Icinori is een illustratieduo met een eigen studio en uitgeverij in Parijs. Dankzij hun indrukwekkende pop-up boeken en unieke grafische vormgeving werden ze gevraagd door o.a. New York Times en Centre Pompidou. Sinds kort is het kinderboek Issun Boshi: De jongen die zo klein was als een kinderduim van hun hand ook in het Nederlands beschikbaar. Het illustratiewerk bij het klassieke Japanse sprookje is ronduit indrukwekkend. In vier kleuren (oranje en geel contrasterend met fel blauw en zwart) nemen ze je op eigentijdse manier mee in de sfeer van het eeuwenoude Japanse sprookje. Het verhaal is herkenbaar sprookjesachtig en exotisch tegelijkertijd. De jongen zo klein als een kinderduim – Issun Boshi – is de wonderlijk uitgekomen wens van een koppel dat hun kinderwens ei zo na had opgegeven. Na een liefdevolle kindertijd trekt hij op avontuur met een soepkommetje als boot en een naald als zwaard. Zijn tocht door wildernis en langs een machtig monster brengt hem uiteindelijk bij een prachtige prinses, die hem aanvankelijk als een soort levende pop beschouwt. Langzaam maar zeker groeit hun liefde tot enkel zijn gestalte als laatste tussen hun ware liefde instaat … Naast het sterke verhaal dat eeuwen en continenten heeft overwonnen en de eigentijdse illustraties heeft het boek ook nog eens een goede tekst. Dit prentenboek neemt tijd om een sprookje in typische vertelstijl en atypische illustraties aan kinderen te vertellen. En dat maakt Issun Boshi een meerwaarde voor iedere boekenkast.
Icinori (2019). Issun Boshi. De jongen die zo klein was als een kinderduim. Amsterdam: Boycott.
Finn denkt nog vaak aan zijn gestorven opa. Hij woont aan zee en is dikwijls aan het spelen in een oude boot. Op de dag van opa’s verjaardag zijn er veel herinneringen, maar vooral aan het feit dat opa gezegd had dat ze ooit samen op reis zouden gaan naar een plek waar hemel en oceaan elkaar raken. Wanneer Finn wakker wordt, bevindt hij zich in de oude boot op volle zee. Een gouden vis wijst hem de weg en zo komt hij steeds dichter bij de maan; is dat misschien de plek waar oceaan en hemel elkaar raken of toch niet? Net zoals in ‘De tuinman van de nacht’ en ‘De reis van vos’ van dezelfde auteurs is dit prentenboek eerder filosofisch getint. Daarnaast getuigen de prachtige, gedetailleerde illustraties van een zeer rijke fantasie – zoveel verschillende luchtmachines en ander zwevend, duikend en varend tuig heb ik nog nooit bij elkaar gezien! De illustraties vormen ook hier weer een prachtig duo met de tekst. Die is af en toe behoorlijk spitsvondig. Denk bv. aan Luilettereiland waar bladvogels, brilvogels en heel wat andere geleerde vogels nestelen tussen boeken met gekende titels als Moby Dick, Odysseus, De kleine kapitein, De vliegende Hollander, … Opnieuw een prachtig boek van The Fan Brothers waar zowel kinderen als volwassenen veel plezier aan zullen beleven.
Fan T. (2018). Oceaan en hemel. Amsterdam: Leopold.
De titel van dit boek roept meteen een hele wereld op. ‘‘De rijke uren van… ’ is immers een titel die in de middeleeuwen vaak gegeven werd aan ‘getijdenboeken’ die de dag van vrome lieden opdeelden in 8 ‘gebedsstonden’. Zo deelt Dautremer dit boek op in 12 delen die de 12 levensfasen (geboren worden, verliefd worden, …) van een zachtaardig konijn met de bijzondere naam Jacominus in beeld brengen. Jacominus heeft in zijn leven allerlei ontmoetingen – weergegeven in een soort plakboek -, vrienden en emoties die een belangrijke rol spelen. Die zorgen voor een zekere herkenbaarheid voor jong en oud. Tel daarbij de prachtige illustraties en je krijgt als lezer/kijker de ervaring van een mooi leven met ups en downs. Om echt goed te kunnen volgen wie wie is, zijn er vooraan en achteraan in het boek genummerde schetsen. Zo kun je tijdens het lezen even terugbladeren en het beeld dat je gevormd hebt door het lezen aanvullen met het beeld dat Dautrémer schetst van deze of gene. Want op de zeer verscheiden illustraties is bijzonder veel te ontdekken. Ze maken ook duidelijk dat dit boek onder meer een ode is aan Beatrix Potter; de dieren zien er alleraardigst uit zonder dat het ooit melig wordt. Het boek is niet specifiek voor kinderen bedoeld. Het is een boek waarin volwassenen en kinderen samen kunnen kijken én kunnen ontdekken wat ‘rijke uren’ zijn ook in een ‘gewoon’ leven.
Dautrémer, R. (2018). De rijke uren van Jacominus Gainsborough. Leuven: Davidsfonds/Infodok.
Wat alle dagen in de berichtgeving terugkomt, wordt op kindermaat vertaald in dit prentenboek. De waarheid wordt niet geschuwd, maar we krijgen ze te zien door de ogen van een jonge vluchtelinge die samen met haar moeder haar eigen land ontvlucht. Er is sprake van een lange bootreis, treinen en grenzen en daarbij wordt bv. de vergelijking gemaakt met de vogels waarvoor geen landsgrenzen bestaan. Toch is er ook hoop in dit boek. In de eerste plaats d.z. de vastberadenheid, het doorzettingsvermogen en de troost die de moeder altijd weer biedt. Maar zeker ook door het open einde waarin de jonge vluchteling de hoop uitspreekt terecht te kunnen komen in een land waar plaats is voor hen. Kleurgebruik en illustraties in eerder gedempte kleuren ondersteunen de tekst en schetsen zonder woorden een beeld van de dingen waarmee vluchtelingen in aanraking komen. Echt een bijzonder boek!
Sanna, F. (2016). Onderweg. Leuven: Davidsfonds.
Met andere ogen naar de werkelijkheid kijken. Dat is wat poëzie ons wil leren. Dat is ook wat (jonge) kinderen spontaan vaak doen. Om op die beleving van kinderen in te spelen, stelde Jaap Robben een bundel poëzie samen waarin 333 gedichten (gepubliceerd vanaf 1990) verzameld zijn. Ze raken een heleboel thema’s aan van eten tot verliefdheid, van vriendschap tot ruzie maken, … Ze zijn gerangschikt volgens oplopende ‘moeilijkheidsgraad’ of zo je wil van ‘eenlagig naar meerlagig’. Ze zijn in de eerste plaats bedoeld voor kinderen maar volwassenen die even anders willen kijken kunnen er zeker ook hun voordeel mee doen. De gedichten in de bundel zijn afkomstig van heel veel verschillende bekende en mindere bekende auteurs. Door het feit dat het gaat om poëzie die de laatste dertig jaar gepubliceerd werd, ontbreekt A.M.G Schmidt maar zij is genoegzaam bekend. De titel van de verzamelbundel is afkomstig van een gedicht van Ted van Lieshout. Lees maar mee …
Winterochtend
Ik loop naar buiten en zie meteen
dat ik besta: mijn adem is een wolk.
De deur van de schuur snurkt nog
En mijn fiets heeft geen zin om mee
te gaan. Het wiel sleept een beetje
en de ketting hoest, maar het moet.
School bestaat ook in de winter als
het guurt en de dag lekker uitslaapt
onder een deken van nacht en mist
en dauw. Dan zie ik jou, net zo dapper
als ik, het schoolplein op gaan. Je zwaait,
en heel, heel de wereld wordt wakker.
(Ted van Lieshout)
Robben, J. (2022). Heel de wereld wordt wakker. Haarlem: Gottmer.
In 2016 vierden we de 150ste verjaardag van de onnavolgbare Beatrix Potter, de bedenkster van Pieter Konijn en alle bijhorende illustraties en verhalen. Datzelfde feestelijke jaar ontdekte uitgeefster Jo Hanks een ongepubliceerd manuscript van haar hand. Ze nam niet de minste – Quentin Blake – onder de arm om het onafgewerkte verhaal te illustreren. Dat maakt van ‘De gelaarsde poes’ een uniek samenwerkingsverband tussen twee gevestigde waarden uit de Engelse kinder- en jeugdliteratuur.
Het verhaal vertelt over een lief en braaf poesje dat samen met een oude vrouw in een typisch Engels, met weelderige tuin omgeven huis woont. De lieve poes blijkt een dubbelleven te leiden, want ‘s nachts gaat ze telkens op pad als gewiekst stroper. Een van die stroperstochten dreigt slecht af te lopen wanneer er gelukkig een bekend konijn tot de redding komt. De gelaarsde poes echter blijkt in haar redder een nieuw slachtoffer te zien…
Bekijk een originele illustratie van Beatrix Potter en een versie van Quentin Blake via deze link: http://www.itsnicethat.com/news/quentin-blake-beatrix-potter-kitty-in-boots-260116.
Potter, B. (2016). Het verhaal van de gelaarsde poes. De Vier Windstreken.
‘Terra Ultima’ presenteert zichzelf als een wetenschappelijk verslag van enkele bijzondere expedities. In de inleiding – van de hand van expeditiereiziger dr. Noah J. Stern – lezen we namelijk over Raoul Deleo’s avonturen in een onontgonnen en onbekend stuk aarde dat de lezer via aantekeningen, dagboekfragmenten en indrukwekkende illustraties kan ontdekken. Hoe zou een continent onaangeroerd door de mensheid er kunnen uitzien? Het groot uitgegeven prentenboek biedt antwoord en is om die reden – net zoals Terra Ultima zelf – een ware ontdekking. Er leven blijkbaar tal van fantasiewezens samengesteld uit voor ons bekende dieren, denk aan de zeepadkwal, de toekantweelingkrab en de koraalpanter. De indrukwekkende wezens en hun habitat zijn heel precies en waarheidsgetrouw getekend. De kunstenaar heeft 20 jaar tijd nodig gehad om het geheel af te werken en dat is ook echt te zien aan de fenomenale illustraties. Het geheel lijkt wel een wetenschappelijk naslagwerk wat het nog makkelijker maakt om je in te leven in de wonderlijke fantasiewereld die Raoul Deleo optrekt voor z’n lezers. Twijfel niet en neem alvast een kijkje:
Deleo, R. (2021). Terra Ultima. De ontdekking van een onbekend continent. Tielt: Lannoo.
Alles wat ik mooi kan vinden 