THEMATOPPER
Wanneer Anna met haar vader naar de apen in de dierentuin wil gaan kijken, antwoordt hij dat ze geen tijd hebben. Terwijl hij het scherm van zijn smartphone nauwlettend in het oog houdt, vraagt hij: ‘Handje?’ Anna geeft het gevraagde handje, maar gaat op zoek naar de handen van andere vaders om tot bij de apen te geraken. Gelukkig blijken die andere vaders al even afgeleid, waardoor Anna handjes kan blijven ruilen tot ze haar gewenste bestemming bereikt. Ze wisselt uiteindelijk een hand in voor die van een aap en krijgt zo een unieke rondleiding in de dierentuin. Om daarna thuis te geraken, heeft ze opnieuw heel wat handjes te wisselen …
Tjibbe Veldkamp heeft een heel oeuvre hilarische prentenboeken voor jonge kinderen bij elkaar geschreven; een lijn die hij in ‘Handje?’ heel duidelijk verderzet. Zoals wel vaker, zorgt hij voor een eerder spaarzame tekst en krijgt de illustrator – Wouter Tulp in dit geval – vrij spel om de lege ruimte in de tekst te verbeelden. Het contrast tussen de neutraal geformuleerde tekst en de knotsgekke avonturen en sterke expressies in de prenten maakt het verhaal extra prettig om voor te lezen. ‘Handje’ is een plezierig en sterk opgebouwd verhaal dat door de rijkgevulde tekeningen veel interactie zal uitlokken.
Veldkamp, T. (2017). Handje? Utrecht: De Fontein.
De titel verraadt het niet meteen, maar Dit is mijn papa is een origineel zoekboek waar een jong dier telkens op zoek moet naar zijn papa. Daarbij is er de keuze tussen 4 prenten en die keuze is niet altijd vanzelfsprekend. Denk bv. aan kleine bever die tussen 4 dieren met grote knaagtanden zijn papa moet zoeken of aan de rups die een prachtige vlinder als papa heeft of aan de huisjesslak van wie enkel het kopje van de papa uit zijn huisje steekt. Per dier worden telkens 4 bladzijden besteed: op de eerste linkerpagina zie je het dierenjong, op de rechterpagina de prenten van 4 mogelijke papa’s. Op de daaropvolgende dubbele bladzijde zie je bv. het kleine slakje over het grote huis van papaslak glijden. De tekst is beperkt tot twee zich steeds herhalende zinnen: ‘Wie is mijn papa?’ – ‘Dit is mijn papa!’. De illustraties van Mies van Hout spreken weer voor zich en het fantastische kleurgebruik maakt dit kartonzoekboek echt wel tot één van de betere (de beste?) in zijn soort.
Van Hout, M. (2019). Dit is mijn papa! Haarlem: Gottmer.
JONGE EN OUDERE KLEUTERS
In deze verhalenbundel passeren allerlei soorten vaders de revue: boze vaders, flinke vaders, bekende vaders, vrolijke vaders, zieke vaders, berenvaders… Meestal wordt aan een vader een verhaal gewijd, soms ook een versje. Keuze te over dus.
Bruna, D., Busser, M., Schröder, R. e.a. (2013). Papa is een held. Amsterdam: Ploegsma.
In zijn typische stijl slaagt Carle erin doorheen een wensverhaal rekenkundige begrippen – groot, hoog, groter dan, lang, langer, ….- op een erg prettige manier aan bod te laten komen. Marijke wil zo graag de maan pakken om ermee te spelen. Zelf lukt het haar niet. Maar wanneer haar papa de langste ladder van de wereld in stelling brengt, lukt het wel. Verken het verhaal via deze link:
http://www.schooltv.nl/video/papa-pak-jij-de-maan-voor-mij-prentenboek-uit-koekeloere/.
Carle, E. (2004). Papa, pak jij de maan voor mij. Haarlem: Gottmer.
JONGE KLEUTERS
Een peuter speelt samen met zijn vader in het park en is gefascineerd door alle dieren die hij ziet. Een vlinder, een hagedis, … hij wil ze allemaal pakken maar ze zijn hem te vlug af. En dan komt het mooiste: 2 grote sterke papahanden pakken de peuter op.
Hatsue, N. (2010). Kom bij mij. Wielsbeke: De Eenhoorn.
Van ‘s morgens vroeg heeft kleine olifant heel veel energie. Hij wil dan ook dat zijn papa meteen wakker wordt, maar dat lukt niet zo goed. De kleine olifant blaast in papa’s oor, spuit papa nat of schudt hem heen en weer aan zijn slurf, maar papa valt altijd opnieuw in slaap. Hij valt zelfs in slaap tijdens het voorlezen van een verhaal. De eenvoudige, herkenbare en beknopte tekst is toegankelijk maar de eigenlijke meerwaarde haalt het boek uit de levendige illustraties van Annemarie Van Haeringen. Zij slaagt er echt in de olifanten tot leven te brengen als waren ze mensen. Heerlijk prentenboek voor de jongsten.
Van Haeringen, A. (2018). Mijn papa. Amsterdam: Leopold.
Marnix Mol is erg nerveus omdat hij papa zal worden. Hij gaat op verkenning bij andere dieren met kleintjes maar wat kleintjes echt nodig hebben, ontdekt hij niet. Gelukkig stelt zijn vrouw hem gerust. Eenvoudige tekst met veel herhalingen en lieve illustraties – de dieren lijken wel knuffels – maken dit boek geschikt voor de jongste kleuters.
Bedford, D. (2011). Marnix Mol wordt papa. Amsterdam: Zirkoon.
Niels wil zo graag alle dingen doen die zijn papa ook doet, maar telkens krijgt hij het antwoord: ‘Later als je groot bent.’ Wanneer papa samen met Niels met de trein wil spelen, antwoordt Niels: ‘Daar ben je te groot voor!’. Maar dan bedenkt Niels welke voordelen het samenspelen kan bieden.
Pfister, M. (2009). Niels wil graag groot zijn. Rijswijk: De Vier Windstreken.
De jonge beer Pip weet dat het een bijzondere dag is, maar hij weet niet meer waarom. Zijn vader doet met hem allerlei leuke dingen en dan ontdekt Pip dat het Vaderdag is.
Speering, M. (2015). Ik hou van jou, Papa Brom. Rijswijk: De Vier Windstreken.
Wanneer papa oppast, gebeuren er gekke dingen. Zo leert papa zijn zoontje de wiebelbillenboogie. Met de rommel kan mama bij haar thuiskomst niet lachen, met de demonstratie van de wiebelbillenboogie gelukkig wel. Een boek dat tot dansen aanzet.
Van Genechten, G. (2015). De wiebelbillenboogie. New York/Hasselt/Amsterdam: Clavis.
Een babydinosaurus laat in dit boek zien hoe lief hij zijn papa vindt. Beperkte tekst op rijm en illustraties die voor zich spreken.
Walsh, J.-M. (2015). Papa is de allerbeste. De Wetering: Deltas.
Zoals de titel al doet vermoeden, vertelt dit verhaal voor de allerjongsten wat er gebeurt als ouders besluiten elk hun eigen weg te gaan.
Walsh, M. (2014). Soms woon ik bij mama en soms woon ik bij papa. Amsterdam: Memphis Belle.
Prachtig geschreven en geïllustreerd winterverhaal over een klein konijntje dat niet naar school hoeft omdat het sneeuwt en wiens papa – piloot – door diezelfde sneeuw niet naar huis kan komen. Het verhaal toont in mooie wit-grijs en grijs-geel tinten de sfeer en de melancholie die een dag vol sneeuw kan oproepen.
Sakai, K. (2008). Sneeuw! Wielsbeke: De Eenhoorn.
OUDERE KLEUTERS
Een meisje met een supermama plaatst samen met die supermama een advertentie om een superpapa te vinden. Er dagen verschillende kandidaten op maar ze blijken stuk voor stuk wel iets te kort te hebben. Uiteindelijk blijft er maar één over…
Cali, D. (2006). Papa past precies. Wielsbeke: De Eenhoorn.
Wanneer papa beer net aan zijn winterslaap begonnen is, ontdekt hij dat zijn zoontje weg is. Die blijkt een late bij achterna gegaan te zijn. Dus gaat papa op zoek en tijdens zijn zoektocht belandt hij in de opera. Een beer in de opera… dat vertoont men niet alle dagen. Stripachtige illustraties waarop een heleboel te zien is (zoals blijkt uit het animatiefilmpje dat je vindt op https://www.youtube.com/watch?v=JsbqmyofAiM).
Chaud, B. (2012). Applaus voor papa beer. Amsterdam: Querido.
In dit boek over afscheid nemen zie je een meisje samen met haar vader over de dijk fietsen. Ze stoppen, nemen afscheid en de vader roeit weg. Jaren gaan voorbij. Telkens opnieuw keert het meisje/de vrouw terug naar de plaats waar ze van haar vader afscheid heeft genomen. Oud geworden besluit ze dat die plaats ook haar plaats wordt om definitief afscheid te nemen en wie weet haar vader terug te zien… Dit prentenboek is gebaseerd op een verstilde animatiefilm die je vindt op
https://www.youtube.com/watch?v=hVg5elLgSM8.
Dudok de Wit, M. (2002). Vader en dochter. Amsterdam: Leopold.
Een jongetje gaat in de winkel op zoek naar lijm om zijn mama en papa terug aan elkaar te plakken wanneer blijkt dat ze uit elkaar willen gaan. Maar dat soort lijm bestaat niet. Het boek toont de vragen waarmee een kleuter geconfronteerd wordt in een echtscheidingssituatie. Jammer genoeg wordt de tekst naar het einde toe een beetje melig en is de gehanteerde rijmvorm niet echt een meerwaarde voor het verhaal.
Gray, K. en T. Oldhuis. (2009). Papa-Mama Lijm. Haarlem: Holland.
In dit humoristisch prentenboek brengt papa Eefje naar bed. Dan ontspint zich een gesprek over wat er zou gebeuren als papa Eefje werd en Eefje papa. Een heleboel hilarische gebeurtenissen volgen.
Cole, B. (2008). Als ik jou was… Amsterdam: Zirkoon.
Een zevenjarig meisje vertelt in dit verhaal over haar zeven fantasievaders. Enerzijds is ze bang dat anderen haar zullen uitlachen bv. als haar zeven vaders haar van school komen halen, anderzijds blijken die vaders beregoed met elkaar op te schieten en beleeft ze samen met hen een fantastische tijd. Het prentenboek bevat vrij veel tekst vandaar dat het beter geschikt is voor de oudste kleuters.
Lindenbaum, P. (1991). De zeven vadertjes. Amsterdam: Querido.
De ik-figuur in dit verhaal is erg trots op haar vader, want hij is nooit en voor niemand bang. Maar dan ontdekt ze dat haar vader schrik heeft voor mensen met een andere huidskleur. Op een dag is er een verjaardagsfeestje van een Tanziaans
vriendinnetje. Zonder iets over de achtergrond van haar vriendinnetje te vertellen, troont de ik-fguur haar vader mee naar het feestje. Daar ontdekt hij dat hij helemaal niet bang hoeft te zijn, want dat die mensen met een andere huidskleur mensen zoals hijzelf zijn. Het boek is luchtig van toon en af en toe grappig. Op die manier slaagt de auteur erin de racismeproblematiek behapbaar te maken voor jonge kinderen.
Schami, R. (2003). Mijn papa is voor niemand bang, of toch? Tielt: Lannoo.
Uitbundig geïllustreerd prentenboek dat op een grappige manier vertelt hoe Tom gek is op dieren en hen allerlei kunstjes leert. Zijn vader daarentegen is als de dood voor dieren. Gelukkig weet Tom daar wel raad mee.
Veldkamp, T. (2010). Temmer Tom. Rotterdam: Lemniscaat.
Het perspectief van een kleuter staat centraal in dit verhaal over een vader-zoonrelatie. De papa van Janneman heeft sterke, warme handen die smaken naar appelmoes. Hij is echt lief maar soms is die papa ook boos. Dan wordt hij een donderpapa en dan ruikt Janneman enkel appelmoes.
Verplancke, K. (2011). Appelmoes. Wielsbeke: De Eenhoorn.
Mini is zich aan het vervelen wanneer papa met het voorstel komt om naar de film te gaan. Dat vindt Mini een fantastisch idee en ze begint op slag al haar knuffels te verzamelen. Ze kan hen dit unieke avontuur toch onmogelijk ontzeggen? De zachtmoedige papa heeft eindeloos veel geduld, maar het zijn toch vooral de fijnzinnige potloodtekeningen die de show stelen in dit bijzondere prentenboek.
Crowther, K. (2007). Mini gaat naar de film. Amsterdam: Querido.
Luna is het hoofdpersonage van dit boek. Ze stelt 1001 vragen aan haar ouders over haar afkomst. In antwoord daarop ontrafelen haar ouders voor haar en voor de lezers het geheim van afstamming en verwantschap. Zo ontdekt Luna dat ze het product is van ‘heel veel liefde’. De illustraties die dit boek mee bijzonder maken stralen evenveel warmte uit als wat de ouders van Luna haar vertellen.
Wally De Doncker leest zelf een stukje voor:
De Doncker, W. (2017). Ik ben heel veel liefde. Leuven: Davidsfonds – Infodok.
De jonge dieren in dit informatieve prentenboek zijn opscheppers, of toch minstens bijzonder trots op hun papa’s. Elk op hun beurt beweren ze namelijk dat hun papa de grootste is. Zo vertelt een jonge Alaska eland over de lange poten en het indrukwekkende gewei van zijn vader, maar wordt hij vervolgens overtroefd door de dominantie van de imposante berggorilla. De grootte en de kracht van de dieren wordt voor kleuters geïllustreerd aan de hand van vergelijkingen met herkenbare objecten: een lederschildpad is zo groot als een bed en een reuzenmanta zo groot als een laken dat de vloer van de woonkamer bedekt. Verder ontdekken we in de korte teksten ook allerhande andere wetenswaardigheden. Leuk om te weten is bijvoorbeeld dat walrussen kunnen blozen en dat elke orkafamilie een eigen dialect heeft. Naarmate je de pagina’s omslaat, worden de dieren steeds groter, maar elk van die indrukwekkende dieren wordt aan het einde van het boek het nakijken gegeven door de blauwe vinvis. De pointe is ook wel grappig, omdat mama (en niet papa) vinvis blijkbaar de allergrootste is. De informatieve weetjes op maat van jonge kinderen gecombineerd met de herkenbare trots van kinderen op hun ouders maken dit boek op zich al de moeite waard. En toch zijn het vooral de prachtige houtsneden van Henriëtte Boerendans die de show stelen en overtuigen om het boek in huis of in de klas te halen.
Boerendans, H. (2019). Mijn papa is het grootst. Haarlem: Gottmer.
Alles wat ik mooi kan vinden 